Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

Η καταδίκη της δεισιδαιμονίας από τους Έλληνες φιλοσόφους


Σύμφωνα προς τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους τα εξής τρία κοινωνικά φαινόμενα, δηλαδή: α΄) η ειδωλολατρία, β΄) η φυσεοφοβία (Παγανισμός), και γ΄) η μαγεία, αποτελούσαν μέρη της πνευματικής μάστιγας που ονομαζόταν γενικά δεισιδαιμονία.
Η δεισιδαιμονία ήταν διαδεδομένη ανάμεσα στους απαίδευτους ανθρώπους, ανεξάρτητα κοινωνικής τάξης και οικονομικής επιφάνειας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα.
Οι ιερείς της αρχαιότητας θεωρούσαν, ότι το Θείον μπορούμε να τον πλησιάσουμε μόνο μέσα από την έρευνα και την φιλοσοφία. Η αναζήτηση της αλήθειας γύρω από το πρόσωπο και τη φύση του Θεού ήταν ότι σημαντικότερο για τον αρχαίο Έλληνα× σε αντιδιαστολή φυσικά με το χριστιανικό «πίστευε και μη ερεύνα»:

«Για τούτο η αναζήτηση της αλήθειας, και μάλιστα αυτή που αναφέρεται στους θεούς, είναι έντονη ορμή προς τη θεότητα. Η σχετική μάθηση και η έρευνα είναι όμοια κατά κάποιο τρόπο με ανάληψη ιερών καθηκόντων και έργο ιερότερο από κάθε θρησκευτική αποχή, από κάθε υπηρεσία στους ναούς...»
(Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 351Ε)... 

Ο Πλούταρχος, λοιπόν, υποστήριζε ότι η μελέτη και η έρευνα γύρω από την θεία φύση είναι σημαντικότερη ακόμα και από την ανάληψη ιερατικών καθηκόντων.
Ο άνθρωπος, που ενώ δεν γνωρίζει την ουσία του Θεού είναι θρήσκος τότε θα καταλήξει στην δεισιδαιμονία:...
«Η αμάθεια και η άγνοια σχετικά με τους θεούς χωρίζεται ευθύς εξ αρχής σε δύο ρεύματα, από τα οποία το ένα δημιουργεί στους σκληρούς χαρακτήρες, σαν πάνω σε τραχύ έδαφος, την αθεΐα, και στους μαλακούς (λεπτούς) χαρακτήρες, σαν σε υγρά εδάφη, τη δεισιδαιμονία. Οποιαδήποτε ψευδής αντίληψη, ιδίως αν αφορά τα ζητήματα αυτά, είναι πολύ κακό πράγμα× αν μάλιστα δημιουργείται και πάθος, είναι πράγμα κάκιστο. Κάθε πάθος άλλωστε μοιάζει με νοσηρή απάτη. Όπως λοιπόν οι εξαρθρώσεις που συνοδεύονται από τραυματισμό είναι άσχημες, έτσι και οι ψυχικές διαστροφές που συνοδεύονται από πάθος είναι ακόμα πιο άσχημες» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί δεισιδαιμονίας», 164Ε).

Εξίσου αρνητική με την δεισιδαιμονία, είναι η αθεΐα. Τόσο οι δεισιδαίμονες όσο και οι άθεοι προσβάλλουν τους θεούς με την συμπεριφορά τους× διότι αμφότεροι έχουν εξαπατηθεί και εγκλωβιστεί στην πόλωση τους, υπερβαίνοντας την αρχή του «μέτρου άριστου»× έτσι διαταράσσουν την ισορροπία που διδάσκει η ιδεολογία του Ελληνισμού× ισορροπία μεταξύ ύλης και πνεύματος.:

«... η αθεΐα, αφ’ ενός, καθώς είναι λανθασμένη πεποίθηση ότι δεν υπάρχει τίποτα μακάριο και άφθαρτο, φαίνεται να οδηγεί, με την έλλειψη πίστης στη θεότητα, σε κάποιου είδους έλλειψη αντίληψης, και καταλήγει με το να μην πιστεύει στους θεούς στο να μην τους φοβάται. Από την άλλη μεριά, η δεισιδαιμονία, όπως φανερώνει και το όνομα της, είναι αντίληψη που συνοδεύεται από πάθος, και κρίση που δημιουργεί δέος το οποίο ταπεινώνει και συντρίβει εντελώς τον άνθρωπο, ο οποίος πιστεύει πως υπάρχουν μεν θεοί αλλά πως αυτοί προκαλούν λύπη και βλάβη. Όπως φαίνεται, λοιπόν, ο άθεος είναι ακίνητος όσο αφορά τη θεότητα, ενώ ο δεισιδαίμων κινείται με τρόπο που δεν πρέπει, εκτρεπόμενος από το σωστό (...) Έτσι η αθεΐα είναι λόγος που αποδείχτηκε ψευδής, ενώ η δεισιδαιμονία πάθος που προέρχεται από ψευδή λόγο» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί δεισιδαιμονίας», 165Β)

Μερικές αράδες παρακάτω, ο Πλούταρχος λέει σχετικά με όσους θεοποιούν από τον φόβο του αγνώστου τις δυνάμεις της φύσης:

«Όποιος όμως φοβάται τους θεούς φοβάται τα πάντα, τη γη, τη θάλασσα, τον ουρανό, το σκοτάδι, το φως, τον θόρυβο, τη σιωπή, το όνειρο» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί δεισιδαιμονίας», 165Ε).

Ο Πλούταρχος, στο χριστιανικό δίλημμα «κόλαση ή παράδεισος» που κατατρέχει τους ανθρώπους και δίνει στον κλήρο θεϊκή εξουσία μέσω της «άφεσης αμαρτιών» απαντά (αν και... αγνοούσε τον Χριστιανισμό) βάση των Ελληνικών λαϊκών παραδόσεων περί μεταθανάτιων τιμωριών:

«Γιατί όμως μακρηγορούμε; «Για όλους τους ανθρώπους ο θάνατος είναι το τέλος της ζωής»[1], αλλά όχι και της δεισιδαιμονίας, αφού αυτή περνάει τα σύνορα της ζωής προς το επέκεινα, κάνοντας τον φόβο πιο μακροχρόνιο από τον βίο, συνδέοντας με τον θάνατο την αντίληψη περί κακών αθανάτων, και θεωρώντας, τη στιγμή που απαλλάσσεται από τα δεινά, ότι τότε μπαίνει σε βάσανα που δεν έχουν τελειωμό. Ανοίγουν τότε κάποιες βαθιές πύλες του Άδη, και πύρινοι ποταμοί ενώνονται με ρεύματα της Στυγός, και το σκοτάδι γεμίζει από τρομακτικές εικόνες φανταστικών μορφών, που επιτίθενται βγάζοντας φοβερές φωνές, ενώ δικαστές και τιμωροί, χαράδρες και κόλποι, βρίθουν μύριων κακών. Με τον τρόπο αυτό η κακοδαίμων δεισιδαιμονία, με την υπερβολική προσπάθεια της ν’ αποφύγει οτιδήποτε φαίνεται φοβερό, χωρίς να το καταλαβαίνει υποβάλλεται από μόνη της σε κάθε είδους δεινά» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί δεισιδαιμονίας», 166F).

Σύμφωνα προς τον Πλούταρχο δεν υπάρχει «Θεός τιμωρός», παρά μόνο μέσα στα μυαλά των δεισιδαιμόνων:

«Για τον δεισιδαίμονα, όμως, κάθε σωματική ασθένεια καθώς και η απώλεια χρημάτων και οι θάνατοι των παιδιών του και η κακή του πορεία και αποτυχία στην πολιτική ζωή ονομάζονται πλήγματα από τον θεό, χτυπήματα από τη θεία τύχη. Έτσι δεν τολμάει να επιχειρήσει να επανορθώσει το κακό ούτε να το εξαλείψει ή να το αντιμετωπίσει, για να μη δώσει την εντύπωση ότι αντιδικεί με τον θεό και αντιδρά στην τιμωρία που του επιβάλλεται, αλλά, όταν είναι άρρωστος, διώχνει τον γιατρό, όταν πενθεί, δεν αφήνει να μπει ο φιλόσοφος που θα τον συμβουλεύσει και θα τον παρηγορήσει. «Άσε με», του λέει, «άνθρωπε μου, να τιμωρηθώ ο ασεβής, ο καταραμένος, ο μισητός από θεούς και δαίμονες»[2] (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί δεισιδαιμονίας», 168C).

Ενάντια στην λαϊκή πίστη που θέλει τον Θεό τιμωρό, είχε καταφερθεί πριν τον Πλούταρχο, ο Πλάτων:

«Τα αίτια των συμφορών κάπου αλλού πρέπει να αναζητάμε και όχι στο θεό» (Πλάτων, «Πολιτεία», 379c).

«Μάταια οι άνθρωποι κατηγορούν τους θεούς, υποστηρίζοντας ότι από ’κείνους προέρχονται οι συμφορές τους» (Πλάτων, «Αλκιβιάδης Α΄», 142d).

Κατά της δεισιδαιμονίας έχει γράψει και ο Πρόκλος:

«... μήτε να με αποπλανήσει το γένος δεισιδαιμόνων ανθρώπων από την ιεράν οδόν την φεγγοροβόλον, με τους λαμπρούς καρπούς» (Πρόκλος, «Ύμνος εις τας Μούσας»).

Ο Ευριπίδης, επίσης, έχει δριμύτατα καταφερθεί εναντίον της βασκανίας, μια μορφή δεισιδαιμονίας που σχετίζεται με την μαγεία:

«Είναι καθήκον σου να θεωρείς εχθρό το βάσκανο άνθρωπο
και να ακολουθείς τους σοφούς και όσους έχουν καλή ανατροφή» (Ευριπίδης, «Αποσπάσματα»).

Τέλος, ο Πλούταρχος μας προειδοποιεί, ότι πρέπει να βρισκόμαστε σε εγρήγορση για να μην καταλήξουμε στα άκρα. Δηλαδή στην δεισιδαιμονία και την αθεΐα. Κάτι τέτοιο θα το καταφέρουμε μόνο αν έχουμε ορθή γνώση του Θεού, κρατώντας σε ισορροπία στην κρίση μας την λογική με το συναίσθημα:

«... διότι ορισμένοι τυφλώθηκαν εντελώς και γλίστρησαν προς τη δεισιδαιμονία, ενώ άλλοι, αποφεύγοντας τον βούρκο της δεισιδαιμονίας, έπεσαν, χωρίς να το καταλάβουν, στο γκρεμό της αθεΐας.
»68. Γι’ αυτό πρέπει για τα θέματα τούτα κυρίως να πάρουμε από τη φιλοσοφία τον λόγο ως μυσταγωγό και να σκεφτόμαστε με ευλάβεια καθετί απ’ όσα λέγονται ή γίνονται στις τελετές, για να μην κάνουμε κι εμείς λάθος...» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 378A).

Ο Ελληνισμός ενάντιος και στην αιγυπτιακή δεισιδαιμονία
Ο Ελληνισμός, ως ζωντανή ιδεολογία ανθρωποκεντρικού περιεχομένου, είδε τους θεούς ανθρωπόμορφους. Όχι φυσικά επειδή ο Θεός ή οι θεοί μοιάζουν των ανθρώπων αλλά επειδή ο άνθρωπος βρίσκεται στο επίκεντρο της φιλοσοφίας του.
Γι’ αυτό και μέσα από τα αλληγορικά μηνύματα των Ελληνικών μύθων, δόθηκαν στους θεούς ανθρώπινες αδυναμίες με σκοπό την ηθική διδασκαλία των ανθρώπων και την κωδικοποίηση αστρονομικής γνώσης και όχι για την διαπόμπευση των εκφράσεων του θείου. Αυτό μας το επιβεβαιώνει ο Πλούταρχος:

«Αλλά είναι ανόσιο να αποδίδουμε στους θεούς τα δικά μας ανθρώπινα πάθη ή να θεωρούμε ότι τα δικά μας πάθη είναι θεϊκά» (Πλούταρχος, «Ερωτικός»).

Στην αιγυπτιακή θρησκεία ίσχυαν εντελώς διαφορετικές προτεραιότητες. Εκεί το επίκεντρο δεν ήταν ο άνθρωπος αλλά ο μονάρχης. Ο Φαραώ, που θεωρούνταν γιος του θεού και θεός ο ίδιος. Σε αυτήν την «ελέω θεού μοναρχία», ο Φαραώ ήταν και αρχιερέας συγκεντρώνοντας κατά αυτόν τον τρόπο όλες τις εξουσίες στο πρόσωπο του.
Κατά την προκατακλυσμιαία εποχή, η Αίγυπτος αποτελούσε τμήμα ενός κοινού πολιτισμού. Μετά την καταβύθιση της Αιγηίδας η χώρα τράβηξε τον δικό της δρόμο στην εξέλιξη της ιστορίας. Από τα «Αργοναυτικά» του Ορφέα γνωρίζουμε, ότι την βασική γνώση για τα θεία πράγματα, την δίδαξε ο Ορφέας. Ο ίδιος το ομολογεί στους παρακάτω στίχους:

«Επίσης (σου είπα) και όσα ιερά λόγια εξεγένησα (διεκήρυξα) εις την Αίγυπτον, όταν προσήγγισα εις την ιεράν Μέμφιν και τας ιεράς πόλεις του Άπιδος, τας οποίας στεφανώνει (περιβάλλει) ο Νείλος, που χύνει πολλά νερά» (Ορφέας, «Αργοναυτικά», στ. 42-44).
«απεκαλύπτων εις τους ανθρώπους τα θέσφατα (τους χρησμούς) εις την Αίγυπτον και εις την Λιβυήν» (Ορφέας, «Αργοναυτικά», στ. 102-104).

Η αντίληψη των Ελλήνων περί του Θείου, όμως, ήταν προϊόν ελεύθερης σκέψης προσαρμοσμένης φυσικά στις ανάγκες ελεύθερων ανθρώπων. Οι ελεύθεροι άνθρωποι, όπως είναι γνωστό, δεν ανέχονται μονάρχες και τυράννους. Η Αίγυπτος, όμως, δεν αποτελούνταν από ελεύθερους ανθρώπους, άρα έπρεπε να βρεθεί μία λύση στο θρησκευτικό ζήτημα. Η λύση τελικά βρέθηκε. Ο Πλούταρχος μας πληροφορεί σχετικά:

«Άλλοι, τέλος, διηγούνται ότι κάποιος από τους φοβερούς και πανούργους εκείνους βασιλείς, καταλαβαίνοντας πως οι Αιγύπτιοι έχουν χαλαρό φρόνημα και είναι επιρρεπείς στις μεταβολές και τις επαναστάσεις κι ότι, πολυπληθείς καθώς είναι, είναι δύσκολο ν’ αντιμετωπιστούν και να κατασταλούν όταν ομογνωμούν και δρουν από κοινού, εγκατέσπειρε με τις διδαχές του δεισιδαιμονία, αιώνια αφορμή για ακατάπαυστη διχόνοια» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 380Α).
Η αιγυπτιακή θρησκεία ήταν δηλαδή μία καθαρά δεισιδαιμονική αντίληψη για τους θεούς, γεμάτη φόβους και ανασφάλειες. Καταλυτικό ρόλο στην ψυχοσύνθεση των πιστών έπαιζαν και οι κτηνόμορφες εικόνες των θεών. Βεβαίως το ιερατείο και οι μυημένοι γνώριζαν ότι τα ζώα δεν είναι θεοί, αλλά σύμβολα. Αυτό, όμως, δεν το αποκάλυπταν στον λαό που τον ήθελαν ευκολόπιστο και φοβισμένο:
«Στην Αίγυπτο, όταν κάποιος πλησιάζει ένα τέμενος εντυπωσιάζεται από τη λαμπρότητα του, από τους ιερούς του κήπους, την μεγάλη είσοδο και την ομορφιά του, περιτριγυρισμένο καθώς είναι με επιβλητικές σκηνές, κι επίσης από τις γεμάτες δεισιδαιμονία ιεροτελεστίες που έχουν χαρακτήρα μυστηρίων× σαν μπει όμως παραμέσα, στα ενδότερα, βλέπει να προσκυνούν μια γάτα ή ένα πίθηκο ή ένα κροκόδειλο ή σκύλο ή τράγο. Η σκοπιμότητα είναι να νομίσει ο μυούμενος ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται κάποιο σπουδαίο νόημα. Και μπορεί μεν οι χριστιανοί να κοροϊδεύουν τους Αιγυπτίους, (που στο κάτω κάτω μας εξηγούν ότι τα ζώα τα λατρεύουν ως σύμβολα αοράτων, αιώνιων ιδεών και όχι - όπως νομίζει ο πολύς κόσμος - ως ζώα καθαυτά)...» (Κέλσος, «Αληθής Λόγος», Γ΄).

Οι Έλληνες, διαφωνούσαν με την τακτική υπόθαλψης της δεισιδαιμονίας των Αιγυπτίων. Ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος, όπως και ο Ορφέας, είχε διδάξει στους Αιγυπτίους ιερά μυστήρια. Προσπαθώντας να τους συνεφέρει από την δεισιδαιμονία τους δίδασκε την ορθή φύση των θεών:

«Ο Ξενοφάνης, λοιπόν, ο Κολοφώνιος, έθεσε ως αρχή στους Αιγυπτίους, αν τους θεωρούσαν θεούς, να μην τους θρηνούν και, αν πάλι τους θρηνούν, να μην τους πιστεύουν για θεούς...» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 379B).

Όταν ο Ηρόδοτος προσπάθησε να «μπερδέψει» τα πράγματα ανάμεσα στην Ελληνική αντίληψη περί θείου και στο αιγυπτιακό πάνθεο, ισχυριζόμενος ψευδώς ,ότι οι Αιγύπτιοι δίδαξαν τα μυστήρια και την λατρεία των θεών στους Έλληνες, πήρε την παρακάτω οργισμένη απάντηση από τον ιερέα και φιλόσοφο Πλούταρχο:

«Λέει πως οι Έλληνες έμαθαν από τους Αιγυπτίους τις πομπές και τις πανηγύρεις και τη λατρεία των δώδεκα θεών× το όνομα, μάλιστα, του Διονύσου, λέει, έμαθε από τους Αιγυπτίους ο Μελάμπους, ο οποίος δίδαξε και τους άλλους Έλληνες. Τα μυστήρια επίσης και τις τελετές της Δήμητρας, λέει, μετέφεραν από την Αίγυπτο οι θυγατέρες του Δαναού. Υποστηρίζει πως οι Αιγύπτιοι στηθοκοπιούνται και πενθούν, αλλά δεν θέλει να αναφέρει προς τιμήν τίνος θεού, διότι προσέχει τα λόγια του στα ιερά ζητήματα. Για τον Ηρακλή, όμως, και για τον Διόνυσο, τους οποίους τιμούν οι Αιγύπτιοι, λέει ότι τους τιμούν ως αρχαίους θεούς, ενώ γι’ αυτούς που τιμούν οι Έλληνες λέει ότι τους τιμούν ως ανθρώπους που γέρασαν, χωρίς να δείχνει πουθενά την ίδια ευσέβεια. Υποστηρίζει, παρά ταύτα, ότι ο Αιγύπτιος Ηρακλής ανήκει στους δεύτερους θεούς και ο Διόνυσος στους τρίτους, υπό την έννοια ότι κάποτε άρχισαν να υπάρχουν και ότι δεν είναι αιώνιοι. Λέει όμως πως εκείνοι είναι θεοί, ενώ πως σε τούτους πρέπει να προσφέρουμε καθαρμούς, θεωρώντας τους θνητούς ήρωες, και όχι να τους προσφέρουμε θυσίες, θεωρώντας τους θεούς. Τα ίδια λέει και για τον Πάνα, ανατρέποντας με τις αλαζονικές μυθολογίες των Αιγυπτίων τα πιο σεβαστά και αγνά στοιχεία των Ελληνικών ιερών» (Πλούταρχος, «Περί της Ηροδότου κακοηθείας», 857C).

Ο Πλούταρχος υποστήριζε, όπως και ο Ορφέας, ότι οι Έλληνες ήταν εκείνοι που δίδαξαν την λατρεία των θεών στους Αιγυπτίους:
«... χρησιμοποιούν το όνομα Ίσις από το ίεσθαι (προχωρώ ορμητικά) με γνώση και κινούμαι, διότι είναι κίνηση που διαθέτει ψυχή και φρόνηση. Στην πραγματικότητα το όνομα τούτο δεν είναι βαρβαρικό, αλλά, όπως για όλους τους θεούς υπάρχει όνομα κοινό που προέρχεται από το θεατός και το θέων (αυτός που τρέχει), έτσι και τη θεά τούτη από την ακριβή γνώση και συνάμα την κίνηση Ίσιδα εμείς, Ίσιδα και οι Αιγύπτιοι αποκαλούν. (...) Ο Όσιρις πάλι έχει όνομα σύνθετο από το όσιος και ιερός, διότι είναι κοινός λόγος ανάμεσα στα πράγματα του ουρανού και του Άδη... (...) Δεν πρέπει όμως να απορεί κανείς με τον εξελληνισμό των ονομάτων, διότι βέβαια και πολλά άλλα, που έφυγαν μαζί με τους ξενιτεμένους Έλληνες, συνεχίζουν και υπάρχουν μέχρι και σήμερα απόδημα σε άλλους λαούς... (...) ...διότι θεωρώ πως το πρώτο (Σάραπις) είναι ξενικό, ενώ το δεύτερο (Όσιρις) Ελληνικό...» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 375C&D).

Είναι ξεκάθαρο, ότι ο Ελληνισμός δεν αποδέχεται ειδωλολατρία, φυσεοφοβία (Παγανισμό) και θεοποίηση των ζώων. Όλα αυτά θεωρούνταν στοιχεία δεισιδαιμονίας και αποτελούσαν ξένο σώμα στην Ελληνική κοσμοθεωρία.


Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ» κατά της δεισιδαιμονίας
Πολλοί υποστηρίζουν, ότι ο απελευθερωτικός αγώνας του 1821 έγινε «για της πατρίδος την ελευθερία και του Χριστού την πίστη την Αγία». Αυτό είναι μερικώς ορθό. Διότι, εκείνοι που οραματίστηκαν την ελευθερία της Ελλάδας δεν ήταν ούτε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ούτε οι κοτσαμπάσηδες. Ήταν οι κύκλοι μορφωμένων (διαφωτιστών) Ελλήνων του εξωτερικού. Οι πατριώτες αυτοί αφού έμαθαν τα αρχαία κείμενα και τους αρχαίους συγγραφείς, και αφού ένιωσαν Έλληνες (και όχι Ρωμιοί), στην συνέχεια ξεκίνησαν την ιδεολογική προετοιμασία ενός τέτοιου εγχειρήματος.
Έτσι και μετά από πολλές περιπέτειες, το έτος 1806 στην Ιταλία κυκλοφόρησε ένα επαναστατικό κείμενο που έμελλε να γίνει η ιδεολογική διακήρυξη της Ελληνικής εξέγερσης. Το έργο αυτό τιτλοφορήθηκε «Ελληνική Νομαρχία» και ο συγγραφέας του παραμένει άγνωστος μέχρι και σήμερα, εφόσον επέλεξε την οδό της ανωνυμίας. Είναι ο διάσημος - άσημος, Ανώνυμος ο Έλλην.
Η «Ελληνική Νομαρχία» θεωρείται ως η μόνη εργασία Ελληνικής πολιτικής αγωγής που συντάχτηκε τα νεότερα χρόνια. Ουσιαστικά, όμως, είναι η ιδεολογία του Ελληνισμού προσαρμοσμένη στις επικρατούσες συνθήκες των αρχών του 19ου αιώνα.
Ο Ανώνυμος ήταν ένας άνθρωπος που είχε μελετήσει Ηρόδοτο, Πλάτωνα, Θουκυδίδη, Ξενοφώντα και Πλούταρχο, όπως προκύπτει από την ανάγνωση της «Νομαρχίας». Ο ίδιος, όμως, επιλέγει να δώσει το βαθύτερο ιδεολογικό του στίγμα μνημονεύοντας ιδιαίτερα τον Πλούταρχο[3] στο κείμενο του.
Οραματιζόμενος, λοιπόν, την νέα Ελλάδα την αισθάνθηκε απαλλαγμένη από τα δεσμά της δεισιδαιμονίας. Ο καυστικός του λόγος παρατίθεται δίχως σχόλια διότι περιττεύουν. Αρκεί, να καταλάβει ο αναγνώστης την διαχρονική διάσταση της αναγκαιότητας του μηνύματος του Ελληνισμού, αλλά και τα δεινά που προξενεί η δεισιδαιμονία στους ανθρώπους:

«Εσείς, ω αθάνατοι ψυχαί των ελευθέρων προγόνων μου, ενδυναμώσατε τώρα τον ζήλον μου με τα ηρωικά σας εντάλματα, δια να εκφράσω καθώς πρέπει τα της Ελευθερίας κάλλη εις τους απογόνους σας. Και συ, ιερά Πατρίς, εγκαρδίωσον και στερέωσον την προς σε αγάπην μου με την ενθύμησιν των παλαιών τερατουργημάτων σου, δια να παραστήσω με σαφήνειαν εις τα τέκνα σου τα φοβεράς χρείας σου και να ενθουσιάσω τας ελληνικάς των καρδίας με τον θείον σου έρωτα» (7).
«Αυταί αι τυραννίαι, ω Έλληνες, είναι συνθεμέναι από θεοκρατίαν και ολιγαρχίαν» (94).
«Η δε θεοκρατία είναι ο κλήρος. (α) Οι ιερείς αγαπητοί μου, φυλάττοντες ένα σκοπόν, καθόλου διάφορον από τους λοιπούς συμπολίτας, πάντοτε επροσπάθησαν με το μέσον της θεότητος να καταδυναστεύσουν τους συμπολίτας των καθώς μέχρι της σήμερον με την αμάθειαν και κακομάθησιν επέτυχον του σκοπού των. Αυτοί, καλύπτοντες με τίτλον αγιότητος τα πλέον φανερά ψεύματα, εγέμισαν τους αδύνατους νόας του λαού από μίαν τοσαύτην δεισιδαιμονίαν, ώστε όπου αντί να ονομάσουν ψεύμα το αδύνατον, το ονομάζουν άγιον...» (95).
«Από τότε λοιπόν έως εις τους 364 μετά Χριστόν, όπου διεμοιράσθη το Ρωμαϊκόν βασίλειον εις Ανατολικόν και Δυτικόν, οι Έλληνες υπόκειντο εις φοβεράν τυραννίαν και έπαθον ανήκουστα βάσανα και ταλαιπωρίας από τους διαφόρους σκληροτάτους ιμπεράτωρας οπού η Ρώμη τους έπεμπεν. Δεν εδύναντο να ελευθερώσι από τοιούτον ζυγόν (αγκαλά και τα ήθη των να μην ήτον παντάπασιν διεφθαρμένα και να υπόκειντο εις ξένην αρχήν) επειδή η επικράτεια ήτον μεγαλωτάτη και δεν υπέφερον όλοι εξ ίσου τας δυστυχίας και εξακολούθως δεν ημπορούσαν να ενωθούν όλοι μαζί δια να εξολοθρεύσουν τους τυράννους των (α). Από τότε λοιπόν όπου εστερεώθη ο χριστιανισμός έως εις τους 1453, αντίς να αυξήσουν τα μέσα της ελευθερώσεώς των, φευ! εσμικρύνοντο. Η δεισιδαιμονία και ο ψευδής τε και μάταιος ζήλος των ιερέων και πατριαρχών κατεκυρίευσεν τας ψυχάς των βασιλέων, οι οποίοι, αντίς να επιμελούντο εις το να διοικώσι τον λάον καθώς έπρεπε, άλλο δεν εστοχάζοντο παρά να φιλονικώσι και να κτίζωσιν εκκλησίας. Τότε εις την Ελλάδα εφάνησαν τρεις κυριότητες: η Τυραννία, το Ιερατείον και η Ευγένεια, αι οποίαι δια ένδεκα αιώνας σχεδόν κατέφθειραν τους Έλληνας και κατερήμωσαν την Ελλάδα. Η ματαιότης των πατριαρχών και παπών επροξένησεν το σχίσμα ανάμεσον ημών και των λατίνων. Και η δεισιδαιμονία ήνωσεν εις αυτό εν μίσος φοβερόν μέχρι της σήμερον.
»Αφού λέγω το Ιερατείον ηθέλησε να ενώση τα εκκλησιαστικά εντάλματα με τους πολιτικούς νόμους, δια να τιμάται εν ταυτώ και να ορίζη, χωρίς δυσκολίαν εκατάλαβεν ότι αναγκαίον ήτον πρότερον να τυφλώση τον λαόν με την αμάθειαν, δια να στερεώση καλλιότερα τον σκοπόν του. Και ούτως επροσπάθησεν να εσβήση κάθε σπουδήν εις την Ελλάδα και υπερασπίσθη την αμάθειαν. Αι επιστήμαι, οπού πρότερον ήνθιζον, άρχισαν να μαρανθώσι, τα σχολεία εσφαλίσθησαν, οι διδάσκαλοι εμωράνθησαν και η αλήθεια με την φιλοσοφίαν εξωρίσθησαν. Άλλο βιβλίον δεν ευρίσκετο ειμή τα πονήματα των ιερέων. Κάθε φιλόλογος άλλο δεν ημπορούσε να αναγνώση ειμή τα θαύματα και τους βίους των αγίων. Και οι ταλαίπωροι Έλληνες, αγκαλά και φιλελεύθεροι, υστερημένοι όμως από το φως της φιλοσοφίας, έγιναν σχεδόν δούλοι κατά συνήθειαν, μεμεθυσμένοι δε από την αμάθειαν και δεισιδαιμονίαν υπήκουον και εφοβούντο τους τυράννους των χωρίς να ηξεύρουν το διατί. Ένας αφορισμός του αρχιερέως ετρόμαζεν τόσα μιλούνια ανθρώπων. Ω δεισιδαιμονία, πόσον φοβερά είσαι ανάμεσα εις τα ανθρώπινα πάθη και πόσον ουτιδανώνεις την ανθρωπότητα όταν κυριεύσης τας ψυχάς των απλών και αμαθών λαών× οι οποίοι τόσον απομωρώνονται, όπου τρέμουσιν εις την ψευδή λαλιάν σου, καθώς τα βρέφη φοβούνται ένα όφιν ξύλινον ή ένα χαλκούν λέοντα. Εις τοιαύτην κατάστασιν, αδελφοί μου, ευρίσκετο η Ελλάς όταν προ 453 χρόνων από την σήμερον η αυτή δεισιδαιμονία και η αμάθεια είχεν αναβιβάσει εις υψηλόν θρόνον ένα αχρείον αιθίοπα, ο οποίος ώρμησε με τα άρματα του ψεύδους και της πλάνης και εκυρίευσεν σχεδόν το τέταρτον της γης» (105 έως 108).

Ο Ανώνυμος γράφει αυτά τα σημαντικά και άλλα πολλά. Σημασία πάντως έχει, ότι  από τα παραπάνω αποσπάσματα γίνεται κατανοητό το πόσο η αρχαία Ελληνική σκέψη είχε επηρεάσει τους διανοούμενους διαφωτιστές, που ονειρεύονταν την αναγέννηση του Ελληνισμού και όχι της διεθνιστικής Ρωμιοσύνης!
Ο Ανώνυμος επίσης καταγγέλλει ως ανθελληνική και εναντίον των συμφερόντων του Γένους, την ταύτιση Εκκλησίας και Κράτους. Ο ίδιος υποστηρίζει, ότι εξαιτίας αυτής της σχέσης έχουν προκληθεί στους Έλληνες μεγάλα δεινά. Και το κείμενο αυτό γράφτηκε 194 έτη πριν διατυπώσει τις επίμαχες απόψεις του ο νυν υπουργός Δικαιοσύνης, από έναν γνήσιο Έλληνα πατριώτη και επαναστάτη, που έβλεπε την πατρίδα του υπόδουλη και τον Κλήρο στην πλειοψηφία του να συνεργάζεται και να ευλογεί τον κατακτητή. Όπως και να το κάνουμε, η «Ελληνική Νομαρχία» είναι αδιαμφισβήτητο ντοκουμέντο, αν και λίαν ενοχλητικό για κάποιους ρασοφόρους. Με το βιβλίο αυτό στο χέρι, πάντως, έκαναν οι Έλληνες επανάσταση το 1821. Με τα ιδεώδη του Ελληνισμού ζυμώθηκε ιδεολογικά και προετοιμάστηκε η εξέγερση εναντίον των Τούρκων, την οποία (για την ιστορία) ο Γρηγόριος ο Ε΄ την αφόρισε.
Το κεντρικό συμπέρασμα, πάντως, είναι ένα: ο Ελληνισμός, είναι θανάσιμος εχθρός της δεισιδαιμονίας. Και τότε αλλά και τώρα! Και όσοι επιμένουν στις δεισιδαιμονίες, δεν μετέχουν στην Ελληνική Παιδεία, άρα ούτε Έλληνες έχουν δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται.


Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

Μετανσαρκώσεις


Η ανθρώπινη ψυχή είναι αθάνατη, γιατί είναι τμήμα του συμπαντικού νου, και γι’ αυτό μετενσαρκώνεται πολλές φορές για δοκιμασία και βελτίωση.
Η χριστιανική θρησκεία διδάσκει την αιωνιότητα της κόλασης και του παραδείσου και οι ιερωμένοι διδάσκουν ότι μπορούν να στείλουν τμήμα του θεού, που είναι η ανθρώπινη ψυχή, στην κόλαση και δεν γνωρίζουν ότι: «Συ απόσπασμα ει του Θεού. Έχεις τι σεαυτώ μέρος εκείνου. Τι αγνοείς σου την ευγένειαν; Τι ουκ οίδας οπόθεν ελήλυθας; Ουκ οίδας τάλας, ότι τον θεόν γυμνάζεις; Θεόν περιφέρεις;» (Διατριβές Επικτήτου). Νεοελληνική απόδοση: Εσύ είσαι μέρος του θεού. Έχεις στον εαυτό σου ένα μέρος εκείνου. Γιατί αγνοείς την ευγένεια; Γιατί δεν ξέρεις από πού ήρθες; Δεν είδες, δυστυχισμένε, ότι γυμνάζεις τον θεό; Τον θεό κουβαλάς;
«Υπάρχουν όντα φωτός, όπως οι ψυχές, οι αιθερικές και οι ενεργειακές οντότητες, που ανέπτυξαν τους τρόπους της συνείδησης τους μέσω των πυκνότερων μορφών έκφρασης. Οι πυκνότερες μορφές είναι τα υλικά σώματα που επιτρέπουν σε αυτές να δοκιμάσουν μέσω των αισθήσεων τους τις ομορφιές των εξελισσόμενων πλανητών, τους οποίους επέλεξαν για την ενσάρκωσή τους.
Κατά την διάρκεια της ζωής, η μετενσαρκωμένη ψυχή συμμετέχει σε πολλές διαφορετικές εμπειρίες της ανθρώπινης ύπαρξης.
Όλες οι ψυχές είναι πνευματικά όντα του φωτός που παραμένουν δραστήρια συνδεμένες με τον δημιουργό και τον κόσμο του δημιουργού, μέσω μιας ολογραφικής συνδετικότητας.
Έχουν εξελιχθεί σαν μοναδικές αλλά διαφορετικές εκδηλώσεις του ενιαίου συμπαντικού νου. Πάρα την ενότητα των ψυχών με τον δημιουργό και τον κόσμο, προσωρινά οι ψυχές χάνουν την μνήμη της πνευματικής προέλευσής τους μέσα στους πυκνούς φυσικούς οργανισμούς που είναι ο σώμα.
Στην πραγματικότητα, οι υψηλότεροι πνευματικοί οργανισμοί των ψυχών  διατηρούν μια κοσμική συνειδητοποίηση και μια σύνδεση με την θεϊκή υπόσταση.
Κατά την διάρκεια του κύκλου των μετενσαρκώσεων του ανθρώπου, τα ενσαρκωμένα πνευματικά όντα έρχονται για φοίτηση στο «γήινο σχολείο», για να μάθουν για τις υψηλότερες ιδιότητες της ζωής και κυρίως για να βοηθήσουν τους συνταξιδιώτες συνανθρώπους τους στην πνευματική τους εξέλιξη. Κατά την διάρκεια του χρόνου αυτού παρουσιάζονται εμπόδια στην πορεία τους, που είναι, αρκετά συχνά, προϊόντα της συμπεριφοράς και των τρόπων τους. Έτσι άθελά τους σκοντάφτουν πάνω στα εμπόδια αυτά κατά την διάρκεια της ενσάρκωσής τους, και αντιλαμβάνονται τη λάθος αντίληψη που είχαν για την υλική πραγματικότητα. Αυτά τα λάθη αντίληψης στο πνευματικό μας επίπεδο μας εμποδίζουν στο να συνυπάρξουμε αρμονικά με τους συνανθρώπους μας και αυτή η λάθος αντίληψη προκαλεί συχνά ασθένειες μέσα στο φυσικό σώμα.
Οι ασθένειες αυτές μπορούν να μεταφέρονται από προηγούμενες ζωές, και δημιουργούν τις φυσικές και διανοητικές διαταραχές.
Η αναδρομή με ύπνωση βοηθά στο ξεκλείδωμα αναμνήσεων προηγούμενων ενσαρκώσεων και θεραπεύονται έτσι οι ασθένειες που προκάλεσαν οι φοβίες από προηγούμενες ενσαρκώσεις.
Κατά την παραμονή της στην Γή και τις εμπειρίες της, η ψυχή προσπαθεί να κατανοήσει τις υψηλότερες πνευματικές ιδιότητές της μέσω των ανιδιοτελών πράξεων της αγάπης, της υπηρεσίας και της φροντίδας.
Οι εξελιγμένες ψυχές μπορούν και έχουν πρόσβαση στο αρχείο προηγουμένων ενσαρκώσεων των ανθρώπων, όπως μπορούν επίσης να επισκέπτονται  και τα κοσμικά αρχεία. Η δυνατότητα αυτή τους επιτρέπει να θεραπεύουν κάθε ανθρώπινη ασθένεια» (Ρίτσαρντ Γκέρμερ «Δονητική Ιατρική»).
 

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

Ευρήματα σε ναυάγιο που μετέφερε γλυπτά του Παρθενώνα

Από KRASOBLOG


Σημαντικά ευρήματα από την υποβρύχια αρχαιολογική έρευνα του πλοίου «Μέντωρ», που μετέφερε τα γλυπτά του Παρθενώνα στην Αγγλία και βυθίστηκε το 1802.
Δύο αρχαία αργυρά νομίσματα και ένα χάλκινο, είναι τα σημαντικότερα ευρήματα από τη φετινή υποβρύχια αρχαιολογική έρευνα στο πλοίο «Μέντωρ», που διενεργήθηκε από κλιμάκιο της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων, στο διάστημα από 6 έως 15 Ιουλίου.
Η υποβρύχια αρχαιολογική έρευνα πραγματοποιήθηκε υπό τη διεύθυνση του καταδυόμενου αρχαιολόγου,...

 Δρα Δημήτριου Κουρκουμέλη, στο ιστορικό ναυάγιο «Μέντωρ» στα νοτιοανατολικά Κύθηρα κοντά στον Αυλέμονα, ενώ την έρευνα χρηματοδότησε και συνέδραμε το Αυστραλιανό Ίδρυμα «Kytherian Research Group».
Το πλοίο, που ως γνωστό μετέφερε τα γλυπτά του Παρθενώνα στην Αγγλία, μέσω Μάλτας, βυθίσθηκε στην είσοδο του λιμένα του Αυλέμονα στα νοτιοδυτικά Κύθηρα, το Σεπτέμβριο του 1802. Τα αποτελέσματα της έρευνας θεωρούνται ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και ενθαρρυντικά, τόσο γιατί το εν λόγω ναυάγιο συνδέεται με μία ιδιαίτερα δυσάρεστη στιγμή της συνεχιζόμενης περιπέτειας των γλυπτών του Παρθενώνα, όσο και για το γεγονός ότι τα ευρήματα, που ανασύρθηκαν από το ναυάγιο, αποτελούν ενδείξεις της διαβίωσης των πληρωμάτων των εμπορικών πλοίων σε μία ταραγμένη ιστορική περίοδο της Ανατολικής Μεσογείου.
Παλαιότερα είχαν γίνει έρευνες στο πλοίο, από τον πλοίαρχο Κουστώ (1975), το Ινστιτούτο Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών (1980) και την Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων (2009). Ωστόσο σε καμία από αυτές, αλλά ούτε και στη φετινή, εντοπίσθηκαν θραύσματα μαρμάρων ή γλυπτών.
Η φετινή έρευνα επικεντρώθηκε στη περιοχή της πρύμνης του, όπου το 2009, είχαν εντοπισθεί ανάμεσα σε λίθους προφανώς του έρματος του πλοίου, διάφορα ευρήματα, όπως απολιθώματα ιχθύων σε σχιστολιθικές πλάκες, που από τότε είχε θεωρηθεί ότι μπορούν να προέρχονται από το φορτίο. Ακόμα καθαρίσθηκε ένα μέρος του κελύφους του πλοίου, το οποίο είχε εντοπιστεί ήδη από την έρευνα του 1980, και όπως διαπιστώθηκε σώζεται σε αρκετά καλή κατάσταση.


Από την περιοχή που ερευνήθηκε, ανελκύθηκαν αρκετά αντικείμενα, από αυτά που χρησιμοποιούσε το 10μελές πλήρωμα, όπως σκεύη διαφόρων τύπων, γυάλινα, πήλινα ή πορσελάνινα, φιάλες, διακοσμητικά στοιχεία, που βρίσκονταν, προφανώς στο χώρο ενδιαίτησης των αξιωματικών, νομίσματα της συγκεκριμένης περιόδου, αλλά και οπλισμός, όπως δύο πιστόλες, η διακόσμηση του κοντακίου ενός ντουφεκιού, βόλια τριών διαφορετικών διαμετρημάτων, λίθινα τσακμάκια για τα όπλα, μία οβίδα μικρού κανονιού, καθώς επίσης και όργανα ναυσιπλοΐας, μία μικρή πυξίδα χειρός με χρυσή αλυσίδα και η πυξίδα του πλοίου.
Η συνέχιση των ερευνών, ίσως αποδώσει νέα στοιχεία, τόσο για το ίδιο το πλοίο όσο και για την περιπέτεια των γλυπτών του Παρθενώνα.







Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ, Πρακτικές εφαρμογές του θεωρήματος της μεσοκαθέτου



Ο Ευκλείδης υπήρξε ο μέγιστος μαθηματικός της αρχαιότητας. Είναι ο πατέρας της Γεωμετρίας.
Γεννήθηκε περίπου στα 330 π.Χ. και πέθανε στα 275-270 π.Χ. Για τη ζωή του Ευκλείδη ελάχιστα είναι γνωστά και ακόμη λιγότερα πράγματα είναι εξακριβωμένα.
Αναφέρεται ότι γεννήθηκε στη Γέλα της Σικελίας γι’ αυτό και τον έλεγαν Σικελό και Γελώο, ενώ άλλες πηγές αναφέρουν ότι γεννήθηκε στην Τύρο και τον αποκαλούσαν Τύριο.
Ο πατέρας του τον έστειλε στην Αθήνα για να πάρει Ελληνική αγωγή και μόρφωση και αυτός έγινε γνωστός για τις μαθηματικές του μελέτες και εργασίες.
Αργότερα τον προσκάλεσε στην Αλεξάνδρεια ο Πτολεμαίος ο Α’, (ο επικαλούμενος Σωτήρ) για να διδάξει Γεωμετρία και Αριθμητική στο Μουσείο που είχε ιδρύσει.
Σχετικά με τη δράση του Ευκλείδη αναφέρονται διάφορα ανέκδοτα, που όμως δε γνωρίζουμε αν είναι απόλυτα εξακριβωμένα.
Λένε λοιπόν, πως κάποτε ο Πτολεμαίος ρώτησε τον Ευκλείδη αν υπάρχει ένας πιο εύκολος τρόπος για να διδαχτεί τη γεωμετρία. Και ο Ευκλείδης απάντησε: “Δεν υπάρχει στη γεωμετρία βασιλικό μονοπάτι”.
Άλλοτε πάλι, όταν κάποιος μαθητής του τον ρώτησε, ποιο θα ήταν το υλικό κέρδος του αν μάθαινε γεωμετρία, ο Ευκλείδης κάλεσε τον υπηρέτη του για να δώσει στο μαθητή του ένα χρηματικό ποσό, γιατί ο Ευκλείδης διακήρυττε και πίστευε ότι πρέπει κανείς να μελετά τη γεωμετρία μόνο για την καθαρή γνώση και όχι γιατί θα αποκτούσε κάποιο υλικό κέρδος.
Το σπουδαιότερο από τα έργα του Ευκλείδη, που σ’ αυτό οφείλεται και η φήμη του, είναι “τα Στοιχεία”, από όπου πήρε και το επίθετο του Στοιχειωτή.
Παρόλο που τα περισσότερα κεφάλαια από το έργο του αυτό τα πήρε από τα έργα των άλλων παλιότερων από αυτόν συγγραφέων, στον Ευκλείδη ανήκει η τιμή, ότι αυτός πρώτος συγκέντρωσε και εξέδωσε με τρόπο συστηματικό όλες τις μέχρι τότε γνωστές γεωμετρικές γνώσεις, αφού απλοποίησε ή άλλαξε πολλές διατυπώσεις και αποδείξεις των θεωρημάτων ή προσέφερε νέες αποδείξεις σε θεωρήματα.
Η ευκλείδεια γεωμετρία διδάσκεται ακόμη σήμερα και αποτελεί τη βάση της διδασκαλίας των μαθηματικών στην μέση εκπαίδευση.
“Τα Στοιχεία” του Ευκλείδη είναι ένα εξαιρετικό έργο με επιστημονική δόμηση, ώστε ακόμη και σήμερα προκαλεί το θαυμασμό.
“Τα Στοιχεία” διαιρούνται σε 13 βιβλία.
Τα έξι πρώτα αναφέρονται στην επιπεδομετρία, το 7ο έως και το 10ο αναφέρονται στην αριθμητική και τα τρία τελευταία στη στερεομετρία.
Τα Στοιχεία μεταφράστηκαν τον 9ο μ.Χ. αιώνα στην αραβική γλώσσα και το 12ο αιώνα στη λατινική και από αυτή τη μετάφραση έγιναν γνωστά σε όλη την Ευρώπη.
Από τα άλλα έργα του Ευκλείδη, σώζονται τα: “Οπτικά”, “Κατοπτρικά”, “Δεδομένα”, “Περί διαιρέσεων” και “Φαινόμενα”.





Πηγή

Η φύση είναι γεμάτη γεωμετρία και αριθμούς !

Ένα υπέροχο βίντεο που αποδεικνύει περίτρανα πώς η γεωμετρία και τα μαθηματικά βρίσκονται μέσα στα ζώα, στα φυτά, στη φύση… στα πάντα.
Ένα βίντεο που αποδεικνύει πως τα πάντα κινούνται γύρω από μαθηματικές πράξεις… Αντικείμενα, φυτά και ζώα!




Nature by Numbers from Cristóbal Vila on Vimeo.


Πηγή

Και νέα ελληνικά αρχαιολογικά ευρήματα στην Αλβανία


 

Δείχνουν ότι η Αδριανούπολη δεν ήταν ρωμαϊκή


Νέα ελληνικά αρχαιολογικά ευρήματα ανακαλύφθηκαν στην Αλβανία. Κτίσματα στα Σωφράτικα της Κάτω Δρόπολης, μαρτυρούν την ελληνικότητα της Αδριανούπολης, αφήνοντας απογοητευμένους τους Ιταλούς και Αλβανούς αρχαιολόγους που την ήθελαν ρωμαϊκή. Βορειανατολικά του αρχαίου θεάτρου, βρέθηκαν κτίσματα του VI-V π. Χ. αιώνα. Η αρχιτεκτονική τους δείχνει ότι πρόκειται για μεγαλοπρεπή κτίρια,
όμοια με αυτά της Δωδώνης, της Φοινίκης, του Βουθρωτού, της Βυλλίδας, της Απολλωνίας και....
πολλών άλλων ελληνικών ηπειρωτικών πόλεων της ίδιας περιόδου. Όπως επισημαίνει ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Μπάρκας "το γεγονός έχει τη δική του ιδιαίτερη σημασία, διότι, από το 2005 μερικές μικτές αρχαιολογικές αποστολές του Αλβανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Ιταλικού Πανεπιστημίου της Μαντσεράτα και στη συνέχεια του Πανεπιστημίου του Αργυροκάστρου, το οποίο ανέλαβε την στήριξη των ιταλικών ισχυρισμών, θέλησαν να αποδείξουν ότι η Αδριανούπολη ήταν ρωμαϊκή¨.

Πηγή

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

Ο Ναός της Αρτέμιδος σε 3D




Διαδραστική Περιήγηση στην Αρχαία Μίλητο



Αφαλάτωση του θαλασσινού νερού μας περιγράφουν αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς !

 Ο Αριστοτέλης παραδίδει,πριν από αυτόν ο Δημόκριτος και τρίτος στην σειρά ο Θεόφραστος, οτι τα ψάρια δεν τρέφονται με το αλμυρό αλλά με το γλυκό νερό που είναι μαζί με το θαλασσινό. Κι επειδή τούτο φαίνεται σχεδόν απίστευτο, ο γιος του Νικόμαχου, θέλοντας να επιβεβαιώσει τον λόγο αυτόν στην πράξη, δηλώνει πως σε όλη την θάλασσα υπάρχει μέρος πόσιμου νερού και πως αποδεικνύεται ως εξής: Αν φτιάξει κάποιος ένα αγγείο από κερί, κοίλο και λεπτό, και το βυθίσει άδειο στην θάλασσα, αφού το έχει δέσει έτσι ώστε να μπορεί να το σηκώσει, άμα το τραβήξει μετά από μια νύχτα και μια ημέρα, είναι γεμάτο με γλυκό και πόσιμο νερό. Ο Εμπεδοκλής ο Ακραγαντινός βεβαιώνει επίσης πως όντως υπάρχει γλυκό νερό στην θάλασσα, που δεν το βλέπουν όλοι, αλλά τρέφει τα ψάρια. Η αιτία που το νερό γλυκαίνεται μέσα στην αλμύρα είναι , λέει, φυσική και μπορείς να την μάθεις από τα έργα του.


Πηγές: Εμπεδοκλής, εκδόσεις Κάκτος, σελ. 95
           Αριστοτέλης, "περί τά ζώα ιστορίαι", 9. 590a. 24

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

Ο Αριστοτέλης ανακάλυψε τη Βιολογία 2.300 χρόνια πριν τον Δαρβίνο!



Ο Αριστοτέλης ανακάλυψε τη Βιολογία 2.300 χρόνια πριν τον Δαρβίνο!Ο Αριστοτέλης - εκτός από μεγάλος φιλόσοφος- ήταν και ο ιδρυτής της επιστήμης της Βιολογίας, υποστηρίζει ο Armand Marie Leroi , καθηγητής της Εξελικτικής Βιολογίας του πανεπιστημίου Imperial College του Λονδίνου.  


Όπως αναλύει σε άρθρο του που δημοσιεύεται στους κυριακάτικους "Times", "στην ερώτηση "ποιος είναι ο μεγαλύτερος βιολόγος της ιστορίας;", οι περισσότεροι θα απαντούσαν ότι είναι ο Δαρβίνος. Κι όμως τον τίτλο του μεγαλύτερου επιστήμονα της Βιολογίας, ίσως και ολόκληρης της επιστήμης, τον αξίζει ο Αριστοτέλης, αφού δεν έφερε απλώς μια επιστημονική επανάσταση στην βιολογία, αλλά την δημιούργησε".


Ο Armand Marie Leroi, αφού ολοκλήρωσε μία πολυετή έρευνα για τον Δαρβίνο (1809- 1882 μ.Χ), ανακάλυψε ότι η μελέτη της Βιολογίας θα ήταν ελλειπής αν δεν συνοδευόταν από αντίστοιχη έρευνα για τον αρχαίο Έλληνα φιλοσοφο. Ετσι πρότεινε στο BBC να δημιουργήσει ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στον Αριστοτέλη (384- 322 π.Χ.).


Το "άγνωστο" έργο του Αριστοτέλη


Ο dr Armand Leroi, βίωσε μία "αποκάλυψη", όπως την αποκαλεί ο ίδιος, όταν το 2000 βρισκόταν για διακοπές στην Αθήνα και αποφάσισε να ταξιδέψει και στη Λέσβο. Πριν ξεκινήσιε, αναζήτησε στο τμήμα Κλασσικών Συγγραφέων ενός βιβλιοπωλείου στο Μοναστηράκι, βιβλία για το νησί.


Εκεί ανακάλυψε το βιβλίο του Αριστοτέλη "Περί τα Ζώα Ιστορίαι", σε αγγλική μετάφραση, από το βιολόγο D' Arcy Thompson, το οποίο περιέχει μία εξαιρετική έρευνα πάνω στη βιολογία των ζώων, που ο μεγάλος φιλόσοφος διεξήγαγε στη Λέσβο. Στο βιβλίο ο Αριστοτέλης αναφέρει την περιοχή της Αρχαίας Πύρρας, που βρίσκεται στον κόλπο της Καλλονής, και περιγράφει τα πάνω από 150 είδη ψαριών και ζώων που μελέτησε σε αυτόν!


"Ο Αριστοτέλης ταξίδεψε στη Λέσβο, πιθανώς για να συναντηθεί με το φίλο του Θεόφραστο. Φτάνοντας στο νησί, άλλαξε το αντικείμενό του και από φιλόσοφος έγινε  βιολόγος, ιδρύοντας έτσι, μαζί με το βοτανολόγο Θεόφραστο, την επιστήμη της Βιολογίας. Η Αρχαία Πύρρα υπήρξε για τον Αριστοτέλη ό,τι τα νησιά Γκαλάπαγκος για το Δαρβίνο.", εξηγεί ο καθηγητής.





"Η λιμνοθάλασσα του Αριστοτέλη"


Συγκλονισμένος από την "αποκάλυψη", ο δε Leroi, μόλις επέστρεψε στο Λονδίνο πρότεινε στο ΒΒC να χρηματοδοτήσει την παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ για τον Αριστοτέλη και την προσφορά του στη Βιολογία. Ετσι προέκυψε "Η Λιμνοθάλασσα του Αριστοτέλη"!


Το έργο του χαρακτηρίστηκε  "δυσνόητο", αφού όπως ο ίδιος εξηγεί "ναι, είναι δυσνόητο, γιατί ο ίδιος ο Αριστοτέλης ήταν πάντοτε δυσνόητος. Ομως είναι ένα όμορφο ντοκιμαντέρ! Δεν θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό αφού ασχολείται με την Ελλάδα, με τα ζώα, με την επιστήμη, και τέλος με την προσπάθεια ενός ανθρώπου να κατανοήσει την απέραντη ποικιλία και ομορφιά του φυσικού κόσμου, 2.300 χρόνια πριν".


Η μελέτη του Αριστοτέλη στην Λέσβο


"Το 345 πΧ ο Αριστοτέλης πήγε για πρώτη φορά στο νησί της Λέσβου σε ηλικία 39 ετών. Εκεί συχνά επισκεπτόταν συχνά τον κόλπο της Καλλονής και μελετούσε οτιδήποτε ζούσε σε αυτούς, τα ψάρια, τα σαλιγκάρια, τα οστρακόδερμα, τα χταπόδια, τα δελφίνια. Ενδιαφερόταν επίσης για τα πουλιά, τα ερπετά και τα έντομα που ζούσαν στις πλαγιές του νησιού.


Τα παρατηρούσε, τα κατηγοριοποιούσε, εξέταζε την ανατομία τους. Η μελέτη του δεν εξηγούσε μόνο τον τρόπο δράσης των ζώων, αλλά και το γιατί δρούσαν έτσι. Τα γραπτά του συμπεριλάμβαναν βιβλίο αναλυτικής ανατομίας, ένα άλλο για την φυσιολογία, ένα για κίνηση των ζώων, άλλα και για την αναπαραγωγική διαδικασία, ένα για τον θάνατό τους και μια διατριβή για την ψυχή.


Ο Αριστοτέλης, ήταν εκείνος που άνοιξε ένα αυγό κότας, παρατήρησε την καρδιά από το κοτοπουλάκι που χτυπούσε και έγραψε ακόμη ένα βιβλίο. Έκανε τους ζωντανούς οργανισμούς το κέντρο του κόσμου και της σκέψης του, και οτιδήποτε σκέφτηκε όρισε την επιστήμη της βιολογίας για τα επόμενα 2.000 χρόνια".






Πύλη Ιάσωνος

Τα Ερμητικά κείμενα


Πηγή: Νέα Ακρόπολη Ηρακλείου


«Οι αρχές της Αλήθειας είναι επτά: εκείνος που το καταλαβαίνει αυτό τέλεια, κατέχει το μαγικό κλειδί, που με αυτό οι Πύλες του ναού θα ανοίξουν».
  1. «Το Πάν είναι ο Λόγος. Το σύμπαν είναι Νοητικό».(Πρώτη Αρχή)
  2. «Όπως είναι πάνω είναι και κάτω. Όπως είναι κάτω είναι και πάνω».(Δεύτερη Αρχή)
  3. «Τίποτε δεν είναι ακίνητο όλα δονούνται». (Τρίτη Αρχή)
  4. «Όλα είναι δυαδικά, όλα έχουν δύο πόλους. Όλα είναι ένα ζεύγος αντιθέτων, τα άκρα αγγίζονται».(Τέταρτη Αρχή)
  5. «Όλα ρέουν και πάλι ρέουν. Όλα έχουν περιόδους ακμής και παρακμής, ανόδου και καθόδου. Όλα κινούνται σαν εκκρεμές. Το μέτρο της κίνησης προς τα δεξιά είναι όμοιο με αυτό της κίνησης προς τα αριστερά. Ο ρυθμός είναι η εξίσωση τους». (Πέμπτη Αρχή)
  6. «Κάθε αιτία έχει το αποτέλεσμα της. Κάθε αποτέλεσμα έχει μια αιτία, όλα γίνονται σύμφωνα με τον Νόμο».(Έκτη αρχή)
  7. «Η γέννηση υπάρχει παντού. Όλα έχουν μια αρσενική και μια θηλυκή αρχή. Η γέννηση εκδηλώνεται σε κάθε επίπεδο».(Έβδομη Αρχή)
Μέχρι χθες οι μεγαλύτεροι φιλολογικοί κριτικοί αρνούνταν την αυθεντικότητα των Ερμητικών κειμένων. Αν και υπήρχαν μαρτυρίες φιλοσοφικών αυθεντιών συγκεκριμένα του Ιάμβλιχου που ανέφερε ότι ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων κατά την επίσκεψή τους στην Αίγυπτο «διάβασαν» τις στήλες του Ερμή με την βοήθεια των ιερέων, τα κείμενα αυτά δεν γινόταν πιστευτά μέχρι που ανακαλύφθηκαν αποσπάσματα πάνω σε αιγυπτιακά μνημεία και τάφους των πρώτων δυναστειών.

Ο Ποίμανδρος που υπάρχει σήμερα είναι η σύνοψη ενός των βιβλίων του Θώτ ή Ερμή Τρισμέγιστου, από ένα πλατωνιστή της Αλεξάνδρειας. Τον 3ο μ.χ αιώνα ένας Ιουδαίος καβαλιστής αναμόρφωσε το κείμενο και ονομάστηκε η Γένεση του Ενώχ. Ένα βιβλίο που εξαφανίστηκε το προηγούμενο αιώνα. Ο Κλήμης της Αλεξάνδρειας ένας από τους πατέρες της εκκλησίας αναφέρει ότι τα σαράντα δύο ιερά βιβλία της Αιγύπτου αποτελούσαν μέρος των βιβλίων του Ερμή. Ο Νεοπλατωνικός Ιάμβλιχος στηρίζεται στην αυθεντία του αιγυπτίου ιερέα Αβαμμών και αποδίδει χίλια διακόσια βιβλία στον Ερμή τον Τρισμέγιστο.

Ο Διογένης ο Λαέρτιος αποδίδει μια ηλικία 48.863 χρόνων πρίν από την εποχή του Μέγα Αλεξάνδρου στα βιβλία του Ερμή και των ιερών αρχείων των Αιγυπτίων. Η ιστορία του Θώτ ή Ερμή του Τρισμέγιστου χάνεται πίσω στον χρόνο και στον πολιτισμό της μυθικής κόκκινης Αιγύπτου. Πολιτισμός που έφτασε στο απόγειο του πρίν από τον τελευταίο καταποντισμό της Ατλαντίδας. Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ήταν εκείνος που δίδαξε στους ανθρώπους όλα όσα γνωρίζουν και ήταν ο ιδρυτής των μυστηρίων. Οι πρώτοι μαθητές του Ερμητισμού υιοθέτησαν τα ονόματα των δασκάλων τους και αυτή η συνήθεια πέρασε από γενιά σε γενιά μυημένων μέχρι την ιστορική εποχή.
Ο Ερμής ήταν το έμβλημα του Λόγου που δημιουργεί και ερμηνεύει τα πάντα. Τα βιβλία του Ερμή ήταν μια σύνθεση ενός πανάρχαιου δόγματος κάτω από την εξωτερική αιγυπτιακή μορφή. Η παράδοση αυτή είναι η αρχαιότερη παράδοση που έχουμε στην Δύση.

Ο πραγματικός σπουδαστής όμως δεν πρέπει να ξεγελιέται από την φρασεολογία αυτών των μεταφράσεων και να πιστέψει ότι οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι και οι αρχαίοι Έλληνες μιλούσαν και αναφέρονταν επιπόλαια, σε κάθε στιγμή των συζητήσεων τους στο Υπέρτατο Όν, όπως συμβαίνει σε κάθε σελίδα αυτών των μεταφράσεων. Κανένα Ερμητικό έργο γραμμένο από Αιγυπτίους δεν θα μιλούσε για τον ένα συμπαντικό θεό των μονοθεϊστικών συστημάτων. Για τους Αιγυπτίους ο κάθε θεός ήταν ο «ένας ζών και μοναδικός θεός». Ο μονοθεϊσμός τους ήταν καθαρά γεωγραφικός. Ο Αιγύπτιος της Μέμφιδος διακήρυσσε την μοναδικότητα του Φθά και ο αιγύπτιος της Θήβας την μοναδικότητα του Άμμωνα. Ο ένας θεός δεν είναι παρά ο θεός της πόλης και δεν αποκλείει την ύπαρξη ενός θεού της γειτονικής πόλης. Οι αιγύπτιοι δεν μιλούσαν για τον ένα θεό που είναι αδιάγνωστος αλλά για τους μοναδικούς θεούς τους. Βάση αυτού του χαρακτηριστικού κρίνεται η αυθεντικότητα των Ερμητικών κειμένων. Η πρώτη όμως πανάρχαια τριάδα των αιγυπτιακών θεών που χάνεται στα βάθη του χρόνου ήταν Όσιρις - Ίσις - Ώρος.

Το Κηρύκειο ήταν ένα χαρακτηριστικό σύμβολο του Ερμητισμού που πάνω του οι μυημένοι μπορούσαν να αναγνωρίσουν τους επτά νόμους του σύμπαντος. Αυτοί οι επτά νόμοι συσχετίζονταν με τα επτά κλειδιά ερμηνείας, τα οποία χρησιμοποιούνταν για κάθε σύμβολο, Μύθο ή αλληγορία.
  1. Αστρολογικό
  2. Θρησκευτικό
  3. Ιστορικό
  4. Μαθηματικό
  5. Γεωμετρικό
  6. Ψυχολογικό
  7. Γλωσσολογικό
  8. Φυσιολογικό
Επίσης σχετίζονται με τους επτά φορείς της συνείδησης ενός ανθρώπου που τόσο συχνά βλέπουμε με τα δικά τους σύμβολα στις αιγυπτιακές αναπαραστάσεις.

Λέγεται ότι στον τάφο του Ερμή του Τρισμέγιστου βρέθηκε ένας σμαραγδένιος πίνακας. Σε αυτόν εκτός από το κείμενο υπήρχαν χαραγμένα δύο χέρια. Το ανυψωμένο δεξί χέρι αναφερόταν με την λέξη «Λύσε» και το αριστερό που έδειχνε κάτω με την λέξη«Συμπύκνωσε». Δεν είναι τυχαίο που οι ρίζες της αλχημείας βρίσκονται στην αρχαία Αίγυπτο.

Ο Θώτ κάτω από την μορφή της ίβις δίδασκε τους νόμους της φύσης και την αντιστοιχία αυτών των νόμων στον μικρόκοσμο. Με την μορφή της ίβιδας, ένα πουλί ιερό για τους αρχαίους αιγυπτίους, βλέπουμε να αναπαριστάνεται αυτή η θεότητα στην Αίγυπτο.
Υπήρχαν δύο είδη Ίβιδας μια μαύρη και μια μαύρη και άσπρη. Η πρώτη εξολόθρευε τα φτερωτά φίδια που ερχόταν κάθε άνοιξη από την Αραβία. Η άλλη ήταν αφιερωμένη στην σελήνη γιατί ο πλανήτης είναι φωτεινός από την μια πλευρά και σκοτεινός από την άλλη. Το πουλί αυτό προκαλεί μεγάλη καταστροφή στα αυγά του κροκοδείλου που γεμίζουν τον Νείλο και λέγεται ότι το κάνει κάτω από το φώς του φεγγαριού και έτσι βοηθιέται από την Ίσιδα σαν σελήνη. Ο Θώτ σαν γραμματέας της Ίσιδος και του Όσιρι ήταν ο κύριος του Χρόνου και ο ρυθμιστής των ατομικών πεπρωμένων.
Στην σκέψη των προσωκρατικών βλέπουμε μια προσπάθεια ερμηνείας του κόσμου κάτω από το Ερμητικό πνεύμα. Πολλοί από τους προσωκρατικούς ήταν πιθανόν μυημένοι στα μυστήρια της Αιγύπτου. Με τους προσωκρατικούς είναι που ξεκινά η εκλαΐκευση των μυστηρίων στην Δύση. Αρχίζει μια διαδικασία κατανόησης του κόσμου. Το πέρασμα από την μυθική στην φιλοσοφική αντίληψη του κόσμου.

Σε όλες τις φιλοσοφικές σχολές που ακολούθησαν βλέπουμε μια ανάπτυξη αυτών των αρχών με κέντρο τον άνθρωπο, την πόλη και τον κόσμο. Τις βλέπουμε στον«Κόσμο των ιδεών» και στην Αθανασία της ψυχής του Πλάτωνα. Τις βλέπουμε στην Φυσική των Στωικών με το εύρημα του «μικρόκοσμου» και «μακρόκοσμου», όπως στον μακρόκοσμο έτσι και στον μικρόκοσμο, «όπως πάνω έτσι και κάτω», στην φιλοσοφία των Νεοπλατωνικών και στο ξεδίπλωμα του κόσμου από το φώς στο σκοτάδι, στην φιλοσοφία της Αναγέννησης που έφερε στο φώς όλη την παράδοση της αρχαιότητας και παντού την εποχή εκείνη άκουγες «Γνώρισε τον εαυτό σου ω θεία γενιά ντυμένη την όψη του ανθρώπου».

Η Φιλοσοφία από τα χρόνια των προσωκρατικών έγινε η γέφυρα μεταξύ του μυστηρίου και του ανθρώπινου λόγου. Μια λέξη που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Πυθαγόρα. Αυτός ήταν ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των αρχαίων Ορφικών μυστηρίων, που είχαν τις ρίζες τους στην Αίγυπτο και της Εσωτερικής φιλοσοφίας μέχρι σήμερα. Σε κάποιο μυητικό ιερό στην αρχαία Ελλάδα αναγραφόταν «Ότι υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει». Τα μυστήρια απλώς εξαφανίστηκαν από την επιφάνεια της γης μόνο για κείνους που δεν μπορούν να δουν. Ο κύκλος του Λόγου έκλεισε και μια άλλη εποχή γεννιέται. Μια εποχή που η αντίληψη θα δώσει την θέση της στην Γνώση.
Ο Ερμής έλεγε «Η Γνώση διαφέρει από την αντίληψη, γιατί η αντίληψη είναι για τα πράγματα που την περιβάλλουν, αλλά η Γνώση είναι το τέλος της αντίληψης.»
 

Ανακαλύπτοντας τη Δύναμη του Τώρα ...

Related Posts with Thumbnails